Het laatste stuk vredestapijt heb ik (Samantha de Blaauw) namens Zonneglossis mogen overhandigen aan Pastoor Pierre Valkering van ‘het Vredeskerk’ te Amsterdam. Ik werd ontvangen in de pastorie onder het genot van een kopje thee en ik heb nog ongeveer een half uur met Pastoor Pierre gesproken. Hij was erg geinteresseerd in waarom ik meedeed aan dit ‘Vredesproject’ Ik vertelde over mijn opa’s ( militairen) en oma’s die de oorlog hadden meegemaakt met de Japanners. En daarna moesten emigreren naar Nederland waarbij ze vaak complete gezinnen moesten achterlaten in Indonesie en vervolgens niet goed behandeld werden door de Nederlandse overheid. Daardoor ontstond er een hoop onvrede, boosheid en verdriet onder de militairen. Wanneer de emoties onverwerkt blijven en er niet over gepraat wordt zoals bij de hierboven beschreven militairen. Dan is dit tot op de dag van vandaag nog merkbaar in de derde en vierde generatie, dus ook mijn generatie. Maar ik wilde die enorme emotionele zwaarte( oorlogsverleden)omzetten in iets positiefs. Ik wilde daarover praten en ook op zoek gaan naar mezelf door naar binnen te keren en op zoek te gaan naar mijn innerlijke bronnen. Want door naar binnen te keren in jezelf door bijvoorbeeld meditatie vind je rust en antwoorden en daardoor onder anderen inzicht en healing.
Daarom ben ik de  de opleiding tot yogadocent gaan doen. Ook het deelnemen aan ‘het Vredesproject’ is dan echt een zegen omdat het helend werkt.
Want onverwerkte emoties van onze voorouders zijn nog steeds voelbaar in onze genen. Echte vrede in hun harten hebben ze mogelijk niet meer kunnen toelaten. Vanzelfsprekend was de emigratie, waarbij ze gezinnen en geliefden voorgoed achterlieten, teveel om te verkroppen en verwerken. Maar dit vredesproject zorgde voor een stuk rust in mij. Elk stuk tapijt straalt vrede uit. En naarmate de tapijt groeide en meters lang werd groeide de vrede mee in mij. Elk deel vd tapijt werkt dus echt genezend en rustgevend. Precies zoals een meditatie ook doet. 
Het tapijt dat ik aan pastoor Pierre overhandigde is een door de pastoor ingezegende tapijt.
Uiteindelijk bleek deze tapijt samen met de andere tapijten een sleutel te zijn voor de toegang in onder andere ‘het Vredespaleis’ in Den Haag en de tapijten samen zorgden voor nog veel meer synchroniciteit.
Pastoor Pierre Valkering gaf aan dat hij mijn verhaal interesant vond. En dat hij ook een zieke vriend kent die nu gelukkig meer praat over zichzelf. Dat vond hij een opluchting. Want praten geeft ook vrede en genezing voor jezelf. Hij stelde na ons gesprek voor om de tapijt een plek vooraan in de kerk gegeven. Wanneer het thema vrede behandeld wordt hangen ze de tapijt op in de Vredeskerk.
Dit laatste stuk tapijt is door de mensen van de Vredeskerk gemaakt. Ik hoop dat het tapijt zijn reis mag voortzetten met een hoop vrede en wonderen onder de mensen die Vredeskerk bezoeken. Precies zoals het ons ook heeft gebracht.